Nederland staat de komende jaren voor immense opgaven. Honderdduizenden woningen moeten rond 2030 opgeleverd zijn om het nijpende woningtekort aan te pakken. Daarnaast dient de defensie flink te reorganiseren omdat de drie decennia van vrede, veiligheid en stabiliteit voorbij lijken te zijn door de toenemende Russische dreiging. Deze opgaven, waar de samenleving spoedig een adequaat antwoord op moet vinden, worden gehinderd door de individualistische burger. Een groot aantal burgers meent dat hun particuliere belangen belangrijker zijn dan het nationale belang: de volkshuisvesting en de verdediging van de natie en zijn innige bondgenoten. We zien dat deze burgers zeer goed vertegenwoordigd worden door het aanstaande reactionaire kabinet. Het reactionaire kabinet komt namelijk enkel op voor de huidige generatie; moeilijke beslissingen, zoals natuurherstel, worden doorgeschoven naar de toekomst. Laat de nieuwe generaties het maar uitzoeken, als de huidige generaties Nederlanders maar een fijn, comfortabel leven kunnen leiden. Beoogd woonminister Mona Keijzer blijkt bovendien een exponent te zijn van de doorgedraaide ik-cultuur. Ze diende een bezwaarprocedure in om plannen voor een wooncomplex tegen te houden. Deze doorgedraaide ik-cultuur, die tot en met het hoogste politieke niveau terug te vinden is, moet vooral vanuit de samenleving aangepakt worden; het is hoog tijd voor een cultuuromslag.

De Nederlandse krijgsmacht moet worden versterkt, omdat de wereld grimmiger wordt. De wereldorde verandert in een rap tempo, waarin het Westen geïsoleerd in de wereld komt te staan, en waarbij autocratische (revanchistische) landen hun plek binnen die nieuwe wereldorde opeisen. De liberale westerse waarden, zoals democratie, mensenrechten en eerlijke marktcompetitie, worden niet langer als vanzelfsprekendheden gezien op mondiaal schaalniveau. Oftewel, de tijd van mondialisering en Amerikanisering is voorbij. Dit wordt geïllustreerd door de handelsoorlog tussen China en de VS, de aanstaande handelsoorlog tussen de EU en China en met name de Russische imperiale oorlog op Oekraïens territoir. Nederland wil zich daarom committeren aan de NAVO-norm van 2%.

Om aan deze NAVO-norm te voldoen heeft Defensie letterlijk meer ruimte nodig, om zo nieuwe kazernes en munitiedepots te kunnen inrichten. Voorts zoekt Defensie driftig naar nieuwe plekken om militaire oefeningen te kunnen uitvoeren. Het gaat naar verluidt om ongeveer veertig nieuwe locaties die goedgekeurd dienen te worden door gemeentebesturen. Daarnaast kunnen burgers en bedrijven zienswijzen indienen omtrent de uitbreidingsplannen van Defensie. De meeste zienswijzen gaan over de toename van het aantal nieuwe vliegbewegingen van jachtvliegtuigen en laagvliegende helikopters; het betreft voornamelijk geluidsoverlast waarover burgers zienswijzen indienen. Veel burgers vinden het tegengaan van geluidsoverlast in hun directe woonomgeving dus belangrijker dan de geoefendheid van de krijgsmacht, terwijl er, zoals reeds vermeld, een oorlog woedt op ons continent. De gehele samenleving is dus gebaat bij een goed uitgerust en getraind leger. Dit soort NIMBY-praktijken kunnen er niet alleen voor zorgen dat ons leger haar grondwettelijke taken niet afdoende uit kan voeren; het kan er ook voor zorgen dat onze mannen en vrouwen in de toekomst (nog altijd) moeten trainen in andere NAVO-lidstaten, zoals Duitsland en de Baltische staten.

Het is toch beschamend dat onze soldaten in de toekomst mogelijk voornamelijk in het buitenland moeten oefenen, omdat onze burgers particuliere belangen belangrijker vinden dan de landsverdediging. In ieder geval zorgen deze duizenden zienswijzen ervoor dat de uitbreidingsplannen van Defensie vertraging oplopen, terwijl we dus in tijden leven waarin enige daadkracht op dit punt gewenst is.

Naast het feit dat Defensie haar uitbreidingsplannen onmogelijk spoedig kan realiseren, worden de mannen en vrouwen van Defensie geconfronteerd met pacifistische protesten. In Nijmegen en Arnhem waren er door ‘Rood Socialisten’ spandoeken opgehangen met de leus: ‘Stop militarisme’. Op hun eigen website verklaart deze neocommunistische beweging: ‘Het is absurd dat het leger onze publieke ruimte gebruikt als oefenterrein.’ Dit is misschien wel het absolute toonbeeld van decadentie. Rood Socialisten is natuurlijk een politiek-maatschappelijke beweging die in de absolute marges opereert van de samenleving, maar ik vind het desondanks noodzakelijk om dit verschijnsel te vermelden. Want het blijkt dus dat sommige burgers, verbonden aan neocommunistische clubs, niet bereid zijn om de publieke ruimte tijdelijk te delen met ons leger, zodat onze veiligheid en welvaart beschermd kan worden. Sterker nog, in hun persbericht laten deze neocommunisten weten dat ze het leger percipiëren als een exploiterende machtswellustige actor.

Dit soort pacifistische bewegingen laten zien dat zij welvaart en veiligheid zijn gaan beschouwen als zuurstof: het is er en het zal er voor altijd blijven; het is een vanzelfsprekendheid. De neocommunisten zijn niet bereid om individuele bewegingsvrijheid enigszins op te offeren voor het grotere goed. Dat daar niet meer ophef over is ontstaan, vind ik op z’n minst opmerkelijk te noemen. Daarom wilde ik deze zijstap ook maken, om deze absolute decadentie te markeren en onder de aandacht te brengen.

De immense woningbouwopgave wordt eveneens ernstig belemmerd door de doorgeslagen individualisering. Nederland moet tegen 2030 bijna 1 miljoen nieuwe woningen bouwen om het huidige tekort van 300.000 woningen te verhelpen. Deze doelstellingen worden echter voortdurend getraineerd door bezwaarprocedures die door burgers worden ingediend. Maar liefst 83% van de Nederlandse gemeenten heeft bovendien aangegeven dat voorafgaand aan de bouw van nieuwe woningen er bezwaarprocedures worden gestart. Dit zorgt ervoor dat uiteindelijk een derde van alle woonbouwprojecten vertraging oploopt tot soms wel twee jaar. De bezwaren van de omwonenden handelen hoofdzakelijk over slechtere woonomstandigheden: verlies van privacy, aantasting van uitzicht en toename van verkeersoverlast.

Mede dankzij deze NIMBY-praktijken zullen er gewoonweg niet genoeg woningen opgeleverd worden rond 2030. Terwijl woningbezitters hun nietszeggende belangen veiligstellen, worden de rechten van starters, maar ook daklozen nauwelijks geborgd. Een primaire levensbehoefte (een dak boven je hoofd) lijkt door het wetgevingsstelsel minder belangrijk te zijn dan mogelijk verlies van privacy en toenemend geluidsoverlast van de woningbezitters. Het is de wereld op zijn kop!

Het hoofdlijnenakkoord van het reactionaire kabinet heeft deze ik-cultuur onder de burgerbevolking ook omgezet in beleid. Het Planbureau voor de Leefomgeving concludeert dat in het akkoord op hoofdlijnen de toekomstige ruimtelijke uitdagingen enkel benoemd worden omtrent de klimaat mitigatie, natuurherstel en landbouw. Echter, het komende reactionaire kabinet neemt geen enkele (pijnlijke) maatregel. De verhoging van de CO2-heffing wordt daarbij teruggedraaid, er wordt geen natuurfonds in het leven geroepen voor natuurherstel, en evenmin wordt natuurinclusieve landbouw ernstig genomen. En het concept ‘circulaire economie’ (doelstelling voor 2050) is nauwelijks terug te vinden in het Hoofdlijnenakkoord. Dergelijke impopulaire en pijnlijke maatregelen worden niet genomen. De nieuwe en jongere generaties moeten het zodoende maar uitzoeken, als de huidige generatie maar zo min mogelijk last ervaart van noodzakelijk klimaat- en natuurbeleid. De huidige (oudere) generatie is gecentreerd en de ‘ander’, lees de volgende generaties, moeten het maar uitzoeken; daar gaat deze reactionaire regering haar vingers niet aan branden.

Het egoïsme druipt er dus van af, maar het reikt nog verder. Beoogd woonminister Mona Keijzer is namelijk de personificatie van die doorgedraaide ik-cultuur. Keijzer trachtte immers een woonzorgcomplex voor zwaar dementerende ouderen in haar buurt te voorkomen. Deze procedure van Keijzer werd zelfs doorgezet tot aan de Raad van State. Om het woonzorgcomplex in haar buurt te voorkomen, droeg ze milieuargumenten aan, en dan specifiek over stikstof. Dat is natuurlijk zeer opmerkelijk omdat de BBB de stikstofproblematiek sinds zijn oprichting altijd heeft ontkend of heeft gerelativeerd. Het waren dus enkel gelegenheidsargumenten om een mogelijke verslechtering van haar woonomgeving te verhinderen. Mona Keijzer representeert dus bij uitstek de individualistische, decadente burgerbevolking. Haar (ondergeschikte) belangen acht zij belangrijker dan de noden van de samenleving: degelijke huisvesting voor Nederlandse ouderen.

Deze individualisering dus dus zelfs doorgedrongen tot op het hoogst politiek-bestuurlijk niveau. Het is dus een breed gedragen opvatting dat individuele belangen toch voorrang moeten krijgen, ten koste van de belangen van de samenleving. Natuurlijk kunnen beleidsbepalers middels aanpassingen van wet- en regelgeving deze individualistische burgers in toom houden. Maar ik vind dat er vooral een cultuuromslag plaats moet vinden. Burgers moeten vaker het algemeen belang in ogenschouw nemen, en de doorgedraaide individualisering moet gedeeltelijk teruggedraaid worden. Door de ontzuiling redeneren burgers nauwelijks meer vanuit collectieve belangen, en daardoor trachten burgers hun eigen belangen en wensen te maximaliseren ten koste van de belangen van veelal kwetsbare bevolkingsgroepen. Dat hoort niet bij een fatsoenlijk land.

Steun het anti-populistische geluid!

Wil je dit opiniërende platform maandelijks steunen met een bescheiden financiële bijdrage? Dat kan via deze link: Columns (stripe.com)

Of steun het platform eenmalig met een bedrag naar keuze invullen: https://buy.stripe.com/00g176ce24rc3Cg3cc