Het sprookjesland van Wierd Duk (deel 1)

Een nieuwe terugkerende rubriek op Anti-Populista over de uitspraken van ‘journalist’ Wierd Duk Duk staat erom bekend om desinformatie te verspreiden over onder andere de islamisering van Nederland en het assertieve Rusland. Daarnaast tracht hij empathische gevoelens aan te boren voor bevolkingsgroepen die geradicaliseerde opvattingen hebben. Dit radicaal-rechtse volksdeel zou in onvoldoende mate gehoord worden…

Bram Van Gendt

juni 14, 2024

7 minuten

Een nieuwe terugkerende rubriek op Anti-Populista over de uitspraken van ‘journalist’ Wierd Duk

Duk staat erom bekend om desinformatie te verspreiden over onder andere de islamisering van Nederland en het assertieve Rusland. Daarnaast tracht hij empathische gevoelens aan te boren voor bevolkingsgroepen die geradicaliseerde opvattingen hebben. Dit radicaal-rechtse volksdeel zou in onvoldoende mate gehoord worden door de toenmalige links-liberale politieke elite. Het is belangrijk om dergelijke journalisten op de voet te volgen. Duk werkt immers voor de grootste krant van Nederland, De Telegraaf, en met ongeveer 200.000 volgers heeft hij een enorm bereik. Het is daarom van wezenlijk belang om dit soort radicaal-rechtse prominenten op de voet te volgen. Zij zijn verantwoordelijk voor het asielmigratie-crisis frame en voor de politieke ramp die zich voltrok op 22 november. In het vervolg van het artikel zal ik een aantal opzienbarende uitspraken van Duk tijdens de podcast Het land van Wierd Duk becommentariëren en van repliek voorzien.

“Er wordt net gedaan alsof nationalistisch rechts, laten we ze zo maar noemen, dan hoef je niet radicaal of extreemrechts te zeggen maar ‘nationaal-rechts niet ,een belangrijke verkiezingsoverwinning heeft behaald.”

Taal is een belangrijk instrument om een bepaalde ideologie te propageren. Taal is tevens een belangrijk instrument om de wereld om ons heen te kunnen construeren en om dit geconstrueerde wereldbeeld over te brengen aan anderen. Het feit dat Duk radicaal-rechtse partijen eufemistisch aanmerkt als ‘nationaal-rechts’ is daarom verwerpelijk te noemen. Hiermee impliceert Duk alsof het reguliere politieke bewegingen zijn, die gematigde, doch nationaal-conservatieve standpunten erop nahouden. Dat is gewoon niet zo. Deze politieke stroming stigmatiseert etnische minderheden, propageert xenofobe denkbeelden over vluchtelingen en moslims, dweept met autocraten en dictators en maakt de Europese Unie ongegrond verdacht. Dat is geenszins een reguliere politieke beweging te noemen. Gematigd nationaal-conservatisme kan men vinden bij conservatief-liberale en christendemocratische partijen. Daar zijn gematigde vaderlandslievende opvattingen te bespeuren, zonder dat dit gepaard gaat met xenofobie, een voorliefde voor autocraten en verdachtmakingen van essentiële westerse samenwerkingsverbanden. We dienen het beestje dus gewoon bij de naam te noemen: het zijn radicaal-rechtse partijen. Op geen enkele denkbare manier mogen we deze pro-autocratische partijen vergoelijken.

“Duidelijk is wat de kiezers in de meeste Europese landen willen [een rechtse koers]. En uiteindelijk draaiden de Europese verkiezingen allemaal om immigratie.”

De traditionele drie pro-Europese centrumpartijgroepen hebben zich gewoon gehandhaafd met een ruime meerderheid in het Europees Parlement. Dus dit is feitelijk onjuist; het is helemaal niet zo dat ‘de Europese kiezer’ gesproken heeft en dat deze kiezer geobsedeerd was door het beleidsthema asielmigratie. Diezelfde christendemocraten, sociaaldemocraten en liberalen hebben evenmin hun campagne gewijd aan asielmigratie. Het was een belangrijk onderwerp, maar het ging toch ook vooral over de uitvoerbaarheid van de energietransitie, de toekomst van de Europese Unie en de strategische positie van de Unie. Duk tracht deze verkiezingen toe te eigenen alsof het politieke discours en de samenhangende verkiezingsuitslag gedomineerd zou worden door radicaal-rechtse politieke actoren.

“En dat kan natuurlijk niet [de uitspraak van Markuszower omtrent ‘achterlijke zandbaklanden’]. Ik ken hem, prima gozer enzo. Maar dit soort dingen moet je gewoon niet zeggen in het parlement.”

Duk stelt dus dat Markuszower een ‘prima gozer’ is, maar hij moet sommige extremistische uitspraken gewoon nalaten. Ook dit is een opzienbarende opmerking. De gehele politieke carrière van Markuszower staat in het teken van radicale opvattingen; hij heeft het in de regel over ‘asieltuig’ in zijn debatinbreng. Dus zelfs als je de meest extremistische uitspraken van Markuszower zou wegstrepen, kun je onmogelijk stellen dat hij een ‘prima gozer’ is in politieke zin.

“Zo’n Brekelmans die sinds die invasie van de Russen in Oekraïne telkens in talkshows zeg maar het NAVO-standpunt verkondigde: ‘We moeten Poetin verslaan, Oekraïne moet winnen, we moeten wapens leveren.’ Dus hij is heel consistent geweest in het uitdragen van één narratief en daar ging ik dan de hele tijd gaten in schieten en ook terecht want ik vind dat narratief veel te eenzijdig en veel te beperkt.”

Duk vindt de opvattingen van Brekelmans (VVD) te eenzijdig omtrent de oorlog in Oekraïne. We moeten volgens Duk gewoon wat meer empathie opbrengen voor de (strategische) belangen van Rusland en de historische grondslagen van de oorlog. Duk doet het dus voorkomen alsof de oorlog in Oekraïne een hele complexe aangelegenheid is met een hele ingewikkelde historische achtergrond gecombineerd met een bothsideism-standpunt. Aangaande de oorlog in Oekraïne is het echter betrekkelijk simpel: Rusland is met een imperiale oorlog op Oekraïens territoir begonnen, omdat Oekraïne zich meer oriënteerde op het Westen en aanving met het proces van democratisering. Rusland vreest dat zulke democratische kleurenrevoluties zouden overwaaien naar Rusland en dat zijn traditionele invloedssfeer in Oost-Europa ten einde komt. Rusland kon het dus niet accepteren dat een soeverein volk een westerse, anti-Russische weg afsloeg en tracht nu haar wil aan het Oekraïense volk met militaire middelen op te leggen. In dit geval is het dus gewoon een ‘eenzijdige’ realiteit: Rusland is de agressor, Oekraïne verdient onze humanitaire en militaire steun.

“Dat is ook zo’n interessante ontwikkeling bij zo’n Ollongren. Die komt er als ambtenaar en wethouder uit Amsterdam, komt ze dan naar Den Haag en die wordt dan minister van iets en uiteindelijk wordt ze minister van Defensie. En dan denk ik: ze gaat dus met die Amerikanen praten enzo. Zij zullen haar helemaal paaien en overtuigen. Binnen een paar weken is zij gewoon de grootste woordvoerder van het NAVO-belang. En wat gebeurt er? Zij wordt inderdaad de grootste woordvoerder van de NAVO.”

Duk beweert dat minister Ollongren eigenlijk geen eigen standpunt heeft geformuleerd ten aanzien van de oorlog in Oekraïne, en dat de minister van Defensie een soort marionet is van de NAVO. Feit is dat D66, en dus ook minister Ollongren, altijd al een pro-westers en pro-Oekraïens standpunt heeft ingenomen; daar hebben ze ‘manipulatieve’ Amerikaanse beleidsbepalers helemaal niet voor nodig. Duk doet dus net alsof de huidige politieke elite heel chantabel is en zeer gevoelig zou zijn voor het Amerikaanse/NAVO-narratief van de afgelopen jaren en nauwelijks in alle onafhankelijkheid een eigen visie uiteen hebben gezet. Dat is dus niet zo. Met betrekking tot de oorlog in Oekraïne overlappen de belangen van Nederland gewoonweg met het Westen: het indammen van Russische dreigingen.

“We hebben ook onze eigen geopolitieke belangen, maar die zijn nu totaal ondergesneeuwd geraakt in dit conflict met Rusland. Vraag co-host: Wat is ons eigen geopolitieke belang? Nou dat is dat wij niet bijvoorbeeld in een situatie komen waarin wij geen goedkope energie meer krijgen uit Rusland, en dus dat we niet in de situatie komen ook waarin Nordstream wordt opgeblazen door waarschijnlijk onze bondgenoot. En dat we vervolgens in een situatie komen waarin wij afhankelijk worden van duur gas vanuit de Verenigde Staten, maar ook dat wij allemaal vluchtelingen vanuit Oekraïne gaan opvangen en Oekraïne enorm steunen met wapens en misschien op den duur ook wel met troepen.”

Het is helemaal niet in het belang van Europa dat Rusland zijn ‘goedkope’ Russische gas kan inzetten als een pressiemiddel. Ik begrijp niet waarom we Rusland een chantage middel zouden geven en we onze energievoorziening afhankelijk zouden maken van de kleptocratische, onbetrouwbare elite van het Kremlin. Het klopt dat het niet in het belang is dat Oekraïense vluchtelingen en masse naar Europa komen, maar dat komt door het imperiale optreden van Rusland. Daar is de VS helemaal niet verantwoordelijk voor; de VS hebben dit conflict in Oost-Europa niet geëscaleerd tot een grootschalige invasieoorlog. Dit is dus een valse, onjuiste tegenstelling tussen de Europese en Amerikaanse strategische vitale belangen. Voorts zijn de wapenleveranties aan Oekraïne in het Europese belang. Rusland is namelijk een directe bedreiging voor de Europese veiligheidsstructuur en een bedreiging voor de Europese stabiliteit, veiligheid en welvaart. Het is dus van essentieel belang om zo’n imperiale statelijke actor in te dammen en deze actor niet te belonen voor zijn agressieve optreden.

Kortom, Duk poogt de radicaal-rechtse krachten in Europa te vergoelijken door ze eufemistisch aan te duiden als ‘nationaal-rechts’. Verder normaliseert hij extremistische politici, zoals Markuszower door te stellen dat het een ‘prima gozer’ is. Bovendien heeft Duk opzienbarende opvattingen over de Europese strategische belangen én hij creëert valse tegenstellingen tussen de Europese en Amerikaanse belangen inzake de oorlog in Oekraïne. Het bewijst temeer dat journalist Wierd Duk op structurele basis tegengesproken dient te worden!