Onzin die islamisering van Nederland!

maart 9, 2024

11 minuten

Op 7 maart werd tijdens de uitzending van Ongehoord Nieuws de zogenaamde islamisering van Nederland besproken. Volgens de radicaalrechtse Vlaamse politicus Sam van Rooy (Vlaams Belang) zou Nederland/Vlaanderen binnen de kortste keren geïslamiseerd worden. Daarmee staat Van Rooy in een ‘rijke’ traditie van Nederlandstalige politici die waarschuwen voor de aanwezigheid van de islam in onze samenlevingen. Pim Fortuyn verweert zich al sinds eind jaren ’90 tegen de islamisering van Nederland. De ‘ware’ Nederlandse waarden en normen zouden worden bedreigd door de oprukkende islam. In 2001 roept Fortuyn zelfs op tot een Koude Oorlog tegen de islam.

Wilders was de volgende Nederlandse politicus die van islamkritiek een speerpunt maakte. Nederland is volgens Wilders geen islamitisch land en dat zou ook zo moeten blijven. Omwille van het behoud van secularisme, rechten voor vrouwen en homoseksuelen én het behoud van de orde en veiligheid zouden islamitische Nederlanders op elk denkbare wijze gediscrimineerd mogen worden om dat vrije en vredige Nederland te behouden.

Ik zal in dit stuk deze islamiseringsthese weerleggen, want dat idee van een oprukkende islam is gewoon pure onzin. Ik zal daarbij opmerken dat er wel erg weinig aandacht is voor de integratie van (islamitische) nieuwkomers. Radicaalrechtse figuren zijn er goed in om maatschappelijke problematiek onnodig groot te maken, maar oplossingen voor diezelfde problematiek daar schort het meestal aan.

De islamiseringsthese concreet

Die islamiseringsthese die door Wilders en Van Rooy gepropageerd wordt, houdt in dat het islamitische geloof binnen een onafzienbare periode een allesoverheersende positie heeft verworven binnen onze samenleving. Dat islamiseringsproces is gestoeld op twee hypotheses die van demografische en culturele aard zijn. Allereerst zou de omvangrijke immigratie uit islamitische landen en de hoge natale cijfers van deze islamitische immigranten ervoor zorgen dat de islamitische gemeenschap op termijn de grootste religieuze groepering vormt in Nederland en in een gans Europa. Daarmee zou de autochtone bevolking dus een minderheid in eigen land worden. De andere hypothese gaat meer over de aard van de islamitische religie. Moslims zouden een enorme bekeringsdrang voelen en zijn van plan alle seculiere en niet-islamitische elementen in de samenleving weg te vagen. Door deze enorme bekeringsdrang en het assertieve optreden van moslims is de islam in de naaste toekomst dominant aanwezig in de openbare ruimte (overal hoofddoekjes, moskeeën, Arabische gebouwen). Als deze demografische en culturele ontwikkelingen niet afgewend worden, dan zal het politieke systeem uiteindelijk getransformeerd worden totdat het dienend is aan de islam. Uiteindelijk zal de seculiere staat (scheiding tussen kerk en staat) ophouden te bestaan en zal er een islamitische theocratie gecreëerd worden waar de moskee en haar religieuze voorschriften leidend zijn bij het vervaardigen van beleid.

Demografische component Islamiseringsthese

Ik zal allereerst ingaan op de demografische ontwikkelingen die ten grondslag zouden liggen aan de islamisering van Nederland. Het afgelopen decennium is de omvang van de islamitische gemeenschap zeer stabiel gebleven. De moslimgemeenschap is al jarenlang rond de 5% van de Nederlandse bevolking. Als we kijken naar de verre toekomst dan zal volgens Pew Research Centre de Nederlandse moslimgemeenschap in 2050 nog geen 10% van de Nederlandse bevolking zijn. De geboortecijfers van onze islamitische landgenoten zijn ook helemaal niet indrukwekkend. Onder Turkse Nederlandse Nederlanders ligt het aantal kinderen per vrouw al járen onder het magische cijfer van 2,1 kind per vrouw, dat betekent gewoonweg dat de Turkse gemeenschap in Nederland krimpt als er geen immigratie vanuit Turkije zou zijn. Onder Marokkaanse Nederlanders ligt dit getal hoger volgens het CBS, maar ook hier zie je dat het aantal kinderen per vrouw heel snel lager wordt: in 2001 was het aantal kinderen per vrouw nog 3 kinderen in 2016 is dit gekrompen naar 2,3. De Marokkaanse Nederlanders passen zich zodoende zeer snel aan het Nederlandse gemiddelde. In demografische zin is de islamitische gemeenschap dus geenszins een bedreiging voor de autochtone Nederlandse bevolking. In de verre toekomst blijkt dat eveneens feitelijk onwaar te zijn. Toch hebben veel burgers het idee dat de islam steeds dominanter is in de Nederlandse samenleving. In alle Europese landen (inclusief Nederland) wordt het relatieve aantal moslims veel te hoog ingeschat. Dit komt onder andere omdat islamitische Nederlanders geconcentreerd zijn in grootstedelijke gemeenten. Nederlanders die woonachtig zijn in sociale achterstandswijken merken veel meer van die omvangrijke immigratie dan rijke gemeenten en plattelandse gemeenten. De traditionele stedelijke bevolking van deze wijken voelt zich vervreemdt en ziet de cohesie op wijkniveau afbrokkelen.

Dat gevoel van vervreemding op wijkniveau maakt die theorie omtrent de islamisering van Nederland voor heel veel Nederlanders geloofwaardig. Echter, die vervreemding van autochtone stadsbewoners ondersteunt niet het proces van islamisering, het ondersteunt dat onze bewindslieden op stedelijk, regionaal en nationaal niveau beter sociaalgeografisch beleid moeten maken. Zorg ervoor dat kwetsbare wijken niet op structurele basis nieuwkomers moeten opnemen, verspreid deze mensen evenredig over het land (zover dat mogelijk is). Ik denk dat dergelijk sociaalgeografisch beleid- waarbij er rekening wordt gehouden met uitgebalanceerde demografische verhoudingen op basis van leeftijd, migratieachtergrond en inkomen- ertoe zal leiden dat veel Randstedelijke burgers dat beangstigende idee over de islamisering van Nederland niet meer gaan geloven.

Culturele component islamisering

De culturele vitaliteit en de aantrekkingskracht van de islam valt ook alleszins mee. Als we allereerst kijken naar de mate van religiositeit binnen de Nederlandse moslimgemeenschap, zijn dat dan allemaal geharnaste moslims die hun levenswerk ervan hebben gemaakt om de niet-islamitische Nederlander te bekeren? Nee. Er kan, kijkend naar de mate van religiositeit, geconstateerd worden dat slechts de helft van van de islamitische gemeenschap[1] vijf keer per dag bidt. En een minderheid (37%) van de moslims bezoekt minimaal eenmaal per week de moskee. Minimaal de helft van de Nederlandse moslims is dus helemaal geen orthodoxe moslim. Vier op de tien moslims vindt voorts dat moslims niet noodzakelijkerwijs hoeven te leven volgens de voorschriften van de islam. Dit is al een zeer grote minderheid voor de eigen gemeenschap, laat staan dat moslims de voorschriften van de islam zouden willen projecteren op de gehele Nederlandse samenleving.

Die mate van religiositeit onder de Nederlandse moslims en de sociale controle binnen de Nederlandse gemeenschap is dus betrekkelijk gering. Maar wellicht is het dan zo dat die kleine geradicaliseerde moslimfundamentalistische factie erin slaagt de rest van de Nederlandse samenleving te islamiseren? Want dat is wat de islamcritici uiteindelijk ook beweren: moslimfundamentalisten die met veel succes de rest van de samenleving naar hun hand weten te zetten. Dit blijkt ook niet gebaseerd te zijn op de feiten. Het aantal Nederlanders dat zich bekeerd heeft tot de islam is zeer klein, het gaat om enkele tienduizenden Nederlanders. De (aantrekkings)kracht van de ‘assertieve’ islam lijkt dus eigenlijk helemaal niet te bestaan.

Groot politiek verzet tegen de islam

Er is eerder groot verzet tegen de zichtbaarheid van de islam in de openbare ruimte, zowel van onderop als door de politieke elite. Sinds 2019 heeft de Nederlandse regering het wettelijk onmogelijk gemaakt om met een boerka een semipubliek of publiek gebouw te betreden. En op dit moment doet minister Yesilgöz er alles aan om religieuze vertoningen voor boa’s te verbieden. Dit betreft dus álle religieuze symbolen. We weten daarentegen allemaal dat het verzet tegen religieuze vertoningen bij boa’s vooral handelt over het islamitische hoofddoekje. Het afgelopen halve decennium tracht politiek Den Haag islamitische symbolen met wet- en regelgeving te verdringen uit de openbare ruimte. Islamitische lobby- en belangenorganisaties lijken dus weinig in de melk te brokkelen te hebben om dergelijke regelingen te voorkomen.

De politieke onmacht van de Nederlandse islam blijkt tevens uit de meest landelijke verkiezingen. De Nederlandse kiezers hebben de PVV tijdens deze verkiezingen met 37 zetels de grootste partij gemaakt; een partij die zoals eerder benoemd opgericht is om de islam te bestrijden. De overgrote meerderheid heeft verder op conservatieve, liberale en christelijke partijen gestemd in november. De enige partij die het geluid van de islamitische Nederlander verkondigt, namelijk de partij Denk, heeft slechts drie zetels behaald. Deze partij staat overigens niet eens te boek als een islamitische partij. De fractievoorzitter van Denk Stephan van Baarle is zelfs niet eens praktiserend moslim! Er zijn dus helemaal geen aantoonbare aanwijzingen dat Nederlanders zich laten islamiseren. Ik beproef eerder een ongelooflijke weerstand tegen de islam!

Sociaaleconomische positie moslims: verguisd en achtergesteld

De islamitische gemeenschap heeft dus weinig religieus-culturele aantrekkingskracht tot de rest van de Nederlandse samenleving. In het politieke domein wordt dit ook bevestigd, de Nederlandse moslim heeft in feite nul politieke invloed. In sociaaleconomisch opzicht heeft de moslimgemeenschap evenmin een positie verworven die het instaat brengt om hun macht te projecteren op ‘de ander’. Moslims zijn oververtegenwoordigd in de lage inkomenscategorie en ondervertegenwoordigd in de hogere inkomensklasses. Het opleidingsniveau van Nederlandse moslims laat een vergelijkbaar patroon zien. Slechts 2% van alle academisch opgeleiden is moslim, terwijl de Nederlandse moslimgemeenschap dus 5% van de totale populatie is.

De sociaaleconomische positie staat bijkomend onder druk door systematische discriminatie. De NOS berichtte deze week bijvoorbeeld nog over de discriminatie van moslims door financiële instellingen als gevolg van een anti-witwaswet. En exact een maand geleden werd een moskee in Heerlen beklad met hakenkruizen en hatelijke teksten: ‘Ons land, white power.’

Niet ‘naïef’ of een ‘wegkijker’, maar gewoon realistisch

De islam zal nu en in de toekomst geen bedreiging vormen voor de Nederlandse democratische rechtsorde en heeft op dit moment geen politieke of sociaaleconomische middelen om autochtone Nederlanders massaal te laten bekeren tot de islam. Laat staan dat de Nederlandse moslim daar überhaupt tijd aan wil besteden om Nederland te islamiseren.

Dat betekent niet dat we ziende blind moeten zijn voor politieke islamitische stromingen, zoals het wahabisme. De politieke islam wordt in Nederland ondersteund door islamitische landen, zoals Saud-Arabië. Er zijn verder allerlei ‘haatimams’ die walgelijke teksten uitkramen en die niet anders betiteld kunnen worden als islamofascistisch. Daarnaast is er een aanzienlijk aantal moslims dat niks heeft met westerse opvattingen over de positie van de vrouw, homoseksuele geaardheid en democratie.

Ik vind het legitiem als de overheid een beleidsinstrumentarium tot haar beschikking heeft om die politieke islam te bestrijden. Maar we moeten de problematiek wel op de juiste grootte schatten. We schieten niks op met fatalistisch gezwets over de aanstaande islamisering van Nederland/Europa. Sowieso dragen de radicaalrechtse politici geen oplossingen aan voor de integratieproblematiek, ja een immigratiestop. Maar dat is juridisch gezien en ook praktisch gezien niet haalbaar, tenzij we onze economie willen opblazen: de lucratieve Schengenregeling opofferen om het geliefde Nederland te behouden of eerder gezegd te conserveren. Culturele verandering is namelijk niet wenselijk als het aan radicaalrechts ligt.

Waar is het integratiedebat gebleven?

Het debat over islamitische nieuwkomers lijkt te zijn vernauwd tot een immigratiedebat. Over integratie wordt nauwelijks gesproken, dat debat lijkt niet eens meer te bestaan. D66 heeft de afgelopen jaren nog gepleit om asielzoekers eerder te laten werken. Zodat asielzoekers in een vroegtijdig stadium kunnen integreren in de samenleving. En de VVD-leden Sandra Alberts en Steven Braham hebben medio 2023 (tevergeefs) nog een motie ingediend bij het partijcongres van de VVD om asielzoekers meer dan 24 weken per jaar te laten werken, met het oog op een voorspoedigere integratie van asielzoekers. De discussie beperkt zich jammer genoeg tot deze wapenfeiten.

Het zwaartepunt van het asiel- en migratiedebat zal naar mijn mening dus echt meer verschoven moeten worden naar de integratie van (islamitische) nieuwkomers. Ik denk ook dat de Nederlandse overheid aan veel meer knoppen kan draaien om van de integratie een succesverhaal te maken, dan om die asielinstroom te minimaliseren. Dan loop je, zoals gezegd, tegen een fiks aantal juridische en praktische obstakels aan. Het gaat dus kortom om hoe we ervoor zorgen dat nieuwkomers beter integreren. Of als je het nog ambitieuzer wil formuleren: hoe kunnen immigranten assimileren in de Nederlandse samenleving?

Theorie over de islamisering is quatsch!

Die theorie van de islamisering is kort gezegd pure quatsch. In demografisch, sociaaleconomisch en cultureel gezien is het geen bedreiging voor de dominante nationale cultuur. Sterker nog moslims worden op allerlei terreinen verguisd en gediscrimineerd op sociaal en institutioneel niveau. Natuurlijk zijn er allerlei problemen met betrekking tot de integratie van islamitische nieuwkomers. Daar wil ik ook helemaal niet voor weglopen, maar wat radicaalrechts doet is enkel het immigratieprobleem aankaarten en dermate framen dat het een existentiële bedreiging vormt voor de westerse leefwijze. En tegen dat fatalistische gezwets maak ik bezwaar.